“Ga jij maar eens een paar vervelende steken laten vallen deze week, Soof!” Dat nam ik mezelf vorige week voor. Vind je dat gek? Lees dan door.
Ik start mijn week altijd met het maken van mijn weekplanning. Nog voordat ik een blik werp in mijn agenda, beantwoord ik voor mezelf de vraag: “Wat vind ík belangrijk deze week?”. Daarna duik ik mijn agenda in en maak ik een lijst van al mijn afspraken en wat daarvoor moet gebeuren. Soms, zoals vorige week, stel ik dan vast dat het eigenlijk teveel is. En ga ik schuiven of dingen afzeggen. Soms is het daarna alsnog teveel.
Ik doe de dingen graag goed. Ik heb een bepaalde kwaliteitsstandaard voor mijn leven en mijn werk en ik vind het vervelend om daaronder te presteren. Maar soms gaat het niet anders.
Inmiddels heb ik ook geleerd dat mijn 8 andermans 10+ is, dus dat er wel wat marge is. Oftewel: voor sommige mensen is het niet de uitdaging om beter te presteren, maar juist om te leren dat minder soms ook gewoon goed genoeg is. Zo eentje ben ik er.
Dan krijg je dus een weekvoornemen als: “Ga jij maar eens een paar vervelende steken laten vallen deze week.” Als dingen dan vervolgens niet gaan zoals ik wil, als het me niet lukt de kwaliteit neer te leggen die ik wil, denk ik dus aan dit voornemen en ben ik blij, omdat ik precies doe wat ik me had voorgenomen.
Dan ga je dus dingen tegen jezelf zeggen, als:
“Oef, ik ben op mijn koorrepetitie verschenen zonder de partituur van tevoren te bekijken, en ik heb het overleefd.”
“Yes, dat verjaardagscadeautje was suboptimaal, en ik heb het toch gegeven.”
“Die post had géén afbeelding, en ik heb hem toch gepubliceerd. Goed van je Soof!”
Nou. Een week later blik ik terug op mijn week, schrijf ik deze post en denk ik: hm. Zo erg waren die steken niet eens.
Kun je nagaan.
Ben jij er ook zo eentje? Of heb je een paar perfectionisten in je team? Dan mogen jullie mijn voornemen een weekje lenen. Het geeft lucht. Het helpt relativeren. En het brengt ook nog een beetje humor en zelfspot.
Groet! van Soof
