Laatst hielp ik iemand met een toespraak. Degene die haar 20 jaar geleden had aangenomen vierde haar 25 jarig jubileum bij de zaak. Stiekem zou het ook haar afscheid zijn want de persoon in kwestie vertrekt deze zomer, zonder apart afscheid.
Het jubileum zou gevierd worden na een teamdag met de hele organisatie, bestaande uit 150+ man.
Mijn klant wilde graag hulp. Haar gedachten over wat te zeggen gingen alle kanten op en betroffen veel eigen ervaringen. Ze was bang dat het een onsamenhangend en te persoonlijk verhaal zou worden waar niemand iets van onthoudt maar waar mensen wel een oordeel over hebben. Ze voelde wel dat dit de juiste gelegenheid was om iets uit haar hart te zeggen en eigenlijk had ze ook schijt aan de collega’s. Met deze geliefde collega had ze in die 20 jaar veel gedeeld, en dit was de enige gelegenheid om haar toe te spreken.
In een telefonische brainstormsessie hielp ik haar haar kernboodschap te identificeren. Samen kwamen we tot een concrete structuur voor haar toespraak, op basis waarvan ze zelf kon gaan schrijven. Later hielp ik nog met wat puntjes op de i.
Voor de toespraak kozen we de insteek: een fanverklaring waarin die collega op persoonlijke titel even schaamteloos in het zonnetje gezet werd. Heel authentiek, heel gaaf en heel erg mooi, dat wist ik al, daarom adviseerde ik het. Maar dat het zo betekenisvol was, bleek des te meer toen mijn klant mij achteraf vertelde hoe haar toespraak was gevallen bij de jubilaris, diens naasten en bij de collega’s.
Het bevestigde mij in mijn stelling, die ik hier deel: wees niet bang om een persoonlijke toespraak te houden voor een geliefde collega.
Hierbij vier keer waarde die haar toespraak toevoegde aan die dag:
1) Ze heeft haar collega een cadeau gedaan, want complimenten krijgen is ALTIJD fijn. Zelfs al word je er op het moment zelf verlegen van.
2) Dankzij haar toespraak werd de jubileumviering, die toch aan het einde van een dag met een ander thema plaatsvond, meer dan ‘oh ja en we heffen nog even het glas op die ene collega’. Dankzij haar toespraak, naast die van de baas, en door wat zij durfde te vertellen over haar ervaringen met deze persoon, werd deze viering echt een moment van betekenis. Een mooie ervaring die velen nog lang zullen onthouden.
3) Ze heeft zichzelf een cadeau gedaan want ze wilde iets kwijt, iets zeggen. Dat heeft ze nu gedaan en dat voelt goed. Een mens heeft het recht om zich uit te spreken. Zeker als het positief is, wordt de wereld er mooier van, dus ik zeg: altijd doen!
4) Ze heeft iets betekend voor de organisatie! Nieuwe collega’s kwamen achteraf naar mijn klant toe om te zeggen dat ze dankzij haar toespraak en wat daarin gezegd werd, hebben geleerd dat je in deze organisatie jezelf mag zijn, dat het een warme plek is. #greatplacetowork!
Haar toespraak heeft veel bijgedragen dus! Moet je je voorstellen hoe zonde het zou zijn geweest als ze niet gesproken had, of minder persoonlijk had durven zijn. Dan was het een oké-e, iets wat saaie, borrel na een teamdag geweest, met oh ja ook nog een toast voor de jubilerende collega, een één of twee welwillende maar niet zoveel zeggende toespraken. Gemiste kans!
Aarzel je om te spreken voor een collega? Heb je iets aardigs te melden? Mijn advies: altijd doen. Wil je er hulp bij? Ik ben er voor je.
Groet! Sophie
