Laatst vroeg iemand die mij op LinkedIn volgt, en die ik in het echt tegenkwam, of het nou inderdaad altijd goed gaat met mij, gezien mijn altijd enthousiaste posts. Hij voegde eraan toe dat het op een gegeven moment niet meer geloofwaardig is.
Au.
Ik bepleit toch de menselijkheid en de kwetsbaarheid? Dat het leven genuanceerd is en niet altijd koek en ei? Dat we dat moeten durven bespreken met elkaar? En ik bekritiseer toch de #goodvibesonly trend in de wereld? Draag ik daar dan onbewust toch aan bij? Shit. Voer tot nadenken.
Nee, het gaat niet altijd even goed met mij. Net als ieder mens heb ik zo mijn worstelingen. Straks noem ik er een paar. Gewoon om te laten zien dat ook ik inderdaad mens ben😊. Over het algemeen, wil ik wel zeggen, ben ik wel echt tevreden met mijn leven ja. Ik ben gezegend.
Goed, de ontboezemingen volgen dus nog, maar belangrijker vind ik het om ons, allen, aan het denken te zetten over kwetsbaarheid tonen online. Offline trouwens evengoed. Want dat is gewoon moeilijk! Kwetsbaarheid tonen voelt letterlijk kwetsbaar. Je laat iets zien dat pijn doet, waar je niet zo blij mee bent, van baalt of je over schaamt. Of heel verdrietig over bent.
Wat ik heb ontdekt, is dat tijd helpt en ook nodig is. Bespreken en delen lukt wel, maar er moet eerst wat tijd overheen gaan.
Toen laatst een dierbaar mens in mijn leven onverwachts overleed door zelfdoding, kon ik er de eerste dagen überhaupt met niemand over praten. De eerste weken alleen met mijn aller intimi. Na anderhalve maand heb ik erover geblogd. Omdat het toen pas lukte.
Soms moet een wond eerst een klein beetje helen, voordat je hem kunt laten zien aan anderen. Ik geloof niet dat dat erg is. Ik geloof dat dat goed is, en wederom, menselijk.
Maar goed, over deze wonden kan ik al wel iets vertellen:
1) Ik slaap te weinig. Ik heb veel rust en stilte nodig maar ik houd ook heel erg van mijn werk. Die structurele overspanning trek ik maar beperkt. Daarom heb ik al nu voor het derde jaar de sabbatweek ingevoerd: na zes weken (net iets te) hard werken, heb ik de zevende week om bij te komen. Die heb ik ook echt nodig, want vanaf week vijf ben ik eigenlijk alweer op.
2) Ik heb een gezin waar ik van hou, en het aandachtsvol opvoeden van mijn kinderen hoort bij mijn levensprioriteiten. Ik heb ook werk waar ik van hou en een missie die ik niet kan wachten de wereld in te brengen. Deze twee liefdes schuren dagelijks. Puntje bij paaltje weet ik dat ik mijn gezin belangrijker vind, maar ik vind het echt moeilijk om te stoppen met werken. Daarom schuif ik altijd gehaast en gejaagd aan bij het avondeten, dat mijn man dan heeft gemaakt, en waar ik hem dan niet bij geholpen heb. Dat vindt hij niet fijn.
Nou, tot zover de ontboezemingen vandaag. Er zijn er nog wel meer, en ik werd echt aan het denken gezet. Wie weet ga ik vanaf nu wel een keer in de zoveel tijd een stukje wijden aan waar ik over baal of mee worstel. Goed idee.
Openhartige groet, van Soof
